De afgelopen weken heb ik hulp gekregen van mijn vriend René van der Velden bij het inspreken van het boek. Hij heeft de opnames gemaakt en de geluidsbestanden bewerkt. Een enorme klus. Fijn om een vriend te hebben die zoveel tijd uittrekt om mij te helpen.
Toen we klaar waren, ging ik op zoek naar iemand die als eerste het luisterboek kon beoordelen. Op Twitter zag ik een berichtje voorbijkomen van Hilde Poorthuis. Zij luistert vaker naar boeken. Ik vroeg haar of ze bereid was als eerste kritisch te luisteren en te oordelen. Afgelopen donderdag stuurde Hilde mij de volgende e-mail:
Lieve Lowie en Yvonne,
Ik zou het simpel kunnen houden. Niemand had dit boek en
Guusje meer eer aan kunnen doen. Eigenlijk, en dat zeg ik niet uit
sentimentaliteit, zou er geen andere luisterversie van dit boek in omloop
moeten zijn dan deze. Wat goed is kan niet beter.
Lowie ik denk dat je graag wilt weten of er nog technische
fouten in het boek zitten. Ik heb zeer aandachtig geluisterd, ze zijn er niet. Daarom
duurde het luisteren ook wat langer, ik wilde de ervaring niet laten
vertroebelen doordat ik "een slechte dag had". Zoals jullie maar al
te goed weten zijn die niet te voorspellen.
Tijdens het luisteren dacht ik regelmatig, hoe krijgt hij
het voor elkaar om dit voor te lezen, dit met zoveel gevoel met de luisteraar
te delen. Dat moet zwaar geweest zijn. Misschien haalde je tijdens de
moeilijkste passages wel kracht uit Guusje. "Als zij haar gevecht aankon
kan ik dit ook" Een eerbetoon aan haar levenskracht. Ik weet niet of je
het zo ervaren hebt maar zo voelt het voor mij. Als ik jullie was zou ik er niets meer aan veranderen,
er valt niets bij te schaven, niet technisch en niet inhoudelijk.
Ik hoop dat mensen als ze dit lezen datgene leren wat jij zo
vol passie uitspreekt. Wees niet bang je verdriet over de dood en verlies te
delen met de mensen die het van dichtbij ervaren hebben. Verdriet tonen kan
nooit een teken van zwakte zijn, hoogstens van betrokkenheid en liefde.
Ook ik weet uit ervaring hoe het voelt als mensen je
ontwijken als je een dierbaar persoon hebt verloren. Jaren geleden heb ik
mezelf al verboden laf te zijn, zoals jij het zo treffend uitdrukt. Ik weet hoe
verbaast mensen zijn als je open met hen praat over hun verlies en verdriet. Als
jij het gesprek begint. Die verbazing raakt me dan vaak nog het meest.
Jullie Guusje is een herinnering, dit boek houd op een
prachtige manier haar herinnering levend. "Niets meer aan doon" Zou
mijn vader als rasechte tukker gezegd hebben. Stuur het boek de wereld in en
laat het tot mooie dingen leiden
Liefs Hilde