Vrijdag 2 november 2012

Enkele maanden geleden werd ik gebeld door Jacqueline Karsten. Zij is directeur van KinderThuisZorg. Ze had mijn boek KanjerGuusje gelezen en was onder de indruk van het verhaal. Ze nodigde me uit om mijn verhaal te komen vertellen op de Nationale Werkconferentie ‘Kinderen zijn geen kleine volwassenen’. Om 7 uur stap ik in de auto. Dat is vroeg voor mij. De bestemming is Winterswijk.

Om 9 uur loop ik Theater De Storm binnen. Ik word vriendelijk ontvangen met koffie en krentenbrood. Ik ontmoet Evert-Jan. Hij gaat spreken namens De Regenboogboom. Ik kijk om me heen en maak de opmerking dat er weinig mannen zijn. Ik herinner mij een symposium ‘Echte mannen huilen niet’. Daar waren bijna alleen maar vrouwen aanwezig. Volgens Evert-Jan is dat logisch. Veel vaders voelen zich de beschermer van hun gezin. Als een kind overlijdt, voelt dat voor hem als falen. Hij is er niet in geslaagd om zijn gezin te beschermen. Dat faalgevoel gaat niet weg door te praten. Zo denken mannen.

Er zijn interessante sprekers. Een ervan is Rijk. Hij is vader van Daan. Zijn zoon overleed aan kanker. Rijk vertelt over professionaliteit, flexibiliteit en empathie. Volgens hem draait goede zorg voor kinderen om deze drie termen. Terwijl ik het Rijk hoor vertellen, besluit ik mijn verhaal aan te passen. Ik laat de ‘empathie’ later terugkomen in mijn presentatie. Ik sluit mijn lezing af met een berichtje dat ik van een verpleegkundige kreeg op Guusjes sterfdag. Ik pak mijn telefoon en lees voor:

‘Ik dacht, je slaapt toch nooit vroeg en je blog staat er nog niet op, dus vandaag vast ook niet.
Gek hè. Dat je weet wat er morgen een jaar geleden gebeurde. Zo onwerkelijk maar het is al een jaar lang realiteit.
Ik denk deze dagen veel aan Guusje.
Hoop dat jullie een beetje slapen vannacht en morgen een mooie herinneringsdag hebben.’

Dit berichtje ontving ik op dinsdag 30 oktober om 2 minuten over 12 ’s nachts. Een mooi praktijkvoorbeeld van empathie.

Om 6 uur stap ik in de auto. Ik kijk terug op een goede conferentie vol interessante sprekers en goede gesprekken. Er zijn veel boeken verkocht en ik heb een cheque van 500 euro in ontvangst mogen nemen voor KanjerGuusje.

Ik besluit nog even langs te gaan bij de familie Olthof. Zij wonen in Winterswijk. Samen brachten we een week door in Villa Pardoes in februari. Ik zou uren met lotgenoten Norbert en Ingrid kunnen praten, maar stap om 8 uur toch maar in de auto. Ik wil graag voor 10 uur thuis zijn na een lange mooie dag vol inspirerende gesprekken.