Ik denk vroeg op te staan.
Nog even mijn ogen dicht. Het is zondagochtend. Dus het kan. Daar ga ik dan. Toch
weer in een diepe slaap. Laat aan het ontbijt. Yvonne heeft broodjes gebakken.
Heerlijk met koffie. Alleen Janneke en Loes zitten aan de ontbijttafel. De rest
overnacht bij scouting.
Na het ontbijt wordt er
aangebeld. Het is Lotte. Haar vader en mijn vrouw zijn broer en zus. Een
nichtje van Loes dus. Ze gaan vandaag met elkaar spelen. Lotte mist Guusje
enorm. Het besef dat Guusje er niet meer is. Zo moeilijk. Ook voor haar. Als we
met de hele familie bij elkaar waren, dan speelden Lotte en Guusje altijd
samen.
Ik ga samen met Yvonne de hond uitlaten. De kinderen willen niet mee. Even later lopen we in de bossen achter Villa Pardoes. Het is prachtig herfstweer. De zon schijnt warm. De bomen kleuren. Ik denk wel eens hoe het zou zijn, als mijn vrouw was overleden in plaats van mijn kind. Yvonne en ik delen ons verdriet om ons kind in lange gesprekken.
Terwijl we wandelen, geef
ik aan dat ik nooit verwacht had zo intensief bezig te zijn met het verlies van
Guusje. Yvonne zegt het niet vreemd te vinden. Ze vergelijkt het overlijden van
Guusje met het verlies van een been. Je kunt niet doen alsof je twee benen
hebt. De hele dag door word je geconfronteerd met het gemis. De kunst is om
toch zo optimaal mogelijk te functioneren met dat ene goede been. Zo zullen wij
onze toekomst vorm moeten geven met ons gezin zonder Guusje. Het verweven van
verlies in ons leven.
We praten over de komende
decembermaand. Sinterklaas en Kerst gaan we vieren. Daar zijn we het over eens.
We spreken naar elkaar uit dat we er beiden eigenlijk geen zin in hebben. Niet
zoals vroeger. Het wordt nooit meer zo mooi als het was. Dat kan gewoon niet. We
weten dat onze kinderen er naar uitkijken. Dat het samen met hen toch een fijne
maand gaat worden. Loes heeft al vele malen gevraagd wanneer we lootjes voor surprises
gaan trekken. Anton heeft een schrift gemaakt waarin ieder gezinslid zijn verlanglijstje
kan noteren. Vorig jaar braken we met onze traditie: een grote kerstboom. We
hadden toen twee kleine boompjes gekocht. Wat doen we dit jaar? We overwegen om
toch weer een grote kleurige kerstboom te zetten.
Bij het avondeten is ons
gezin weer compleet. Als we klaar zijn, pak ik een stapel papiertjes om lootjes
te maken. Ook dit jaar surprises op Sinterklaasavond. Ik begin te schrijven en
haper halverwege: Janneke, Lisa, Hans, Anton, …, Loes, mama en papa. Twee
rondes zijn nodig om tot een goede trekking te komen. Er wordt gemopperd. Niet
iedereen is tevreden met zijn lot.