Om 9 uur heb ik een
presentatie op kantoor. Ik probeer om 8 uur in Utrecht te zijn. Er is mist en
het verkeer loopt vast. Om kwart voor 9 arriveer ik eindelijk op kantoor.
Ook Yvonne gaat vandaag op
pad. Ze rijdt naar Amsterdam. Samen met Jan-Willem, de voorzitter van
KanjerGuusje, brengt ze nieuwe DVD-spelers, Playmobil en Fisher Price naar de
dagbehandeling van het VUmc. Daar is vandaag ook Xena en haar moeder Anja.
Xena was als een maatje voor Guusje. Ze heeft leukemie en is na twee jaar bijna klaar met de behandelingen. Dit betekent overigens niet dat het daarna klaar is. Dat denkt de buitenwereld vaak wel. Xena krijgt een bloemetje aan haar KanjerKetting, maar er volgen jaren van controles. De angst dat de kanker terugkomt blijft. Ik sprak afgelopen jaar een vader. Zijn zoon was schoon. Toch was de kanker van zijn zoon altijd het eerste waar hij aan dacht, als hij ’s nachts wakker werd.
Op de dagbehandeling zijn
de kinderen en de verpleging blij met het nieuwe speelgoed. Ik zie op Twitter
berichten en foto’s voorbij komen. Jammer dat ik er niet bij kan zijn. Toch
geniet ik. Hier doen we het voor.
Om 9 uur ’s avonds worden
Yvonne en ik op school verwacht voor een tienminutengesprek over onze dochter
Loes. We zijn de hekkensluiter. Dat is maar goed ook. We praten wel een half
uur. Kort over schoolprestaties. Uitgebreid over welzijn. Loes krijgt de ruimte
om met Guusje bezig te zijn. We krijgen een verhaal te lezen dat Loes heeft
geschreven: wat er gebeurt als je zusje doodgaat. Een tekening erbij. Guusje
ligt in bed. Infuuspaal met KanjerKetting. Een dikke buik. Loes staat ernaast. Met
tranen die niet stoppen.