Maandag 17 september 2012

Het duurt even, maar dan is ook iedereen uit bed. Samen lopen we de trap op naar de zolderslaapkamer. We zingen voor Anton. Hij is jarig. Het klinkt als een bejaardenkoor. Even later zitten we in de ouderslaapkamer. Anton in het midden. Hij krijgt cadeautjes. Een wekker, een USB-stick en een paar All Stars. Zijn blik verraadt: is dit alles? Dat krijg je als je 13 wordt. De cadeaus worden steeds praktischer richting volwassenheid.

Ik blijf het moeilijk vinden. Herinner me beelden van vorig jaar. Guusje naast Anton op bed. Haar hoofdhuid duidelijk zichtbaar. Als ik nu naar de foto’s kijk van toen, dan valt me op hoe ziek ze was. De kwaliteit van leven werd minder.

Ik werk thuis. Voorheen zou ik op een verjaardag naar kantoor gaan. Zonder erbij na te denken. Nu probeer ik het zo te regelen dat ik thuiswerk. ’s Middags hebben Yvonne en ik een afspraak bij de Rabobank. De eerste sponsor van Stichting KanjerGuusje. We drinken een kopje koffie met kantoordirecteur Carola. We praten over de situatie thuis en over de stichting. Tijdens het gesprek valt mijn oog op een kaart van KanjerGuusje.

Het is een gewone werk- en schooldag. We nemen wel de tijd om samen iets lekkers te eten bij de koffie. Het avondeten is de keus van Anton. Het is traditie dat de jarige bepaalt. Wel binnen de grenzen van het huishoudbudget. De jarige Anton zou het liefst buiten de deur gaan eten.

Ook vandaag de warme kracht van Twitter. De felicitaties stromen binnen. Onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken. Verder signeer ik 57 exemplaren van KanjerGuusje. Een groot deel hiervan gaan de eigenaren van een bedrijf schenken aan hun relaties. Zo steunen zij Stichting KanjerGuusje.

Over vijf weken is Guusjes sterfdag. Na een oproep ontvangen we ideeën. Het is heel fijn om te merken dat veel mensen met ons meeleven. Soms lees ik dat het goed is om haar leven te vieren. Een mooie gedachte. Toch voel ik het niet zo. Misschien is het nog te vroeg. Ik wil niet vieren op haar sterfdag. Ik wil gedenken.