Zingen voor Yvonne. Ze is
jarig. Met alle kinderen op bed. Cadeautjes uitpakken. De kinderen hebben
bakjes gekocht voor nootjes en chips. Ik een kilometerteller voor op haar fiets. En een ingelijste foto van onze kinderen. Deze gaat mee naar school. Voor
op haar bureau.
’s Ochtends werk ik thuis. Gisteravond was ik te moe om de kamer te versieren. Daarom hang ik tussendoor slingers op. Daarna loop ik even naar de bakker voor taart. Tegen het einde van de ochtend vertrek ik naar een klant voor het geven van een presentatie.
Weer thuis merk ik dat het
geen gewone verjaardag is. Afgezien van het uitpakken van de cadeautjes, zijn
we geen enkel moment als gezin samen. Ook ’s avonds niet. Hans en Lisa gaan
naar scouting. Janneke heeft een tentamen.
De verjaardag wordt niet
ècht beleefd. Het ontbreken van Guusje overschaduwt het feestgevoel. Via
berichtjes, kaarten en bloemen laten mensen ons weten: we leven mee. Dat voelt
fijn. Op een verjaardag zonder Guusje.
Op Twitter lees ik dat
‘Over mijn lijk’ wordt uitgezonden. Deze serie volgt vijf ongeneeslijke zieke
jongeren. Ik besluit meteen te gaan kijken. Integere televisie. Jonge mensen
die positief willen zijn. Zo graag genieten van het leven. Het is ze niet
gegund. Neem Jip. Hij wordt geopereerd. Een long wordt verwijderd. Dat is goed
nieuws. Bizar om te horen. Neem Amber. Ze wil nog zoveel ondernemen. Ze
overlijdt. 19 jaar. De kanker is te groot voor haar. Een gevoel van onrecht
overvalt me.
Op Twitter vraagt iemand: ‘Kun
jij daar naar kijken?’ Ik ga het niet uit de weg. Dat is ook niet nodig. Het
klinkt misschien tegenstrijdig, maar ik vind het niet zwaar om naar ‘Over mijn
lijk’ te kijken. Ik projecteer de gebeurtenissen wel vaak op Guusje. Met name
de wil om te leven.
Janneke is pas na 10 uur
thuis. Ik zag vandaag haar wiskundeboek liggen. Een enorme pil.
Ik: ‘Dat is niet voor
mietjes. Nou moet er echt gestudeerd worden. Een boek van indrukwekkend
formaat.’
Janneke: ‘Wiskunde is niet
normaal. Dat boek heeft last van obesitas.’