Vrijdag 24 augustus 2012


Vandaag werk ik thuis. Alleen Yvonne is vrij. Gezellig drinken we samen koffie. We zien ons gezin veranderen. Toen we zeven jaar geleden in de Van Beurdenstraat kwamen wonen, zaten vijf kinderen op de basisschool. Loes was nog een peuter. Nu zit alleen zij nog op de basisschool. Drie kinderen op de middelbare school. Eentje op de universiteit. Yvonne en ik vinden het belangrijk dat elk kind zich optimaal kan ontwikkelen. Dit heeft geresulteerd in vier verschillende schooltypen: MAVO, HAVO, Atheneum en Gymnasium. We zijn voorzien van alle niveaus.

Om half 1 word ik gebeld door RTV Midden-Brabant. Een telefonisch interview op de radio. In de studio zit Danoesja. Zondag gaat zij samen met anderen handbiken voor Stichting KanjerGuusje. Ik vertel dat ik Danoesjas actie een mooi voorbeeld vind van een spontaan initiatief. Soms denken mensen dat Yvonne en ik alles organiseren. In principe regelen wij niets. Belangrijk is dat het bestuur van Stichting KanjerGuusje op de hoogte is en aangeeft achter de actie te staan. Het bestuur kan helpen met promotiemateriaal. De uitvoering van de actie laten wij volledig over aan de initiatiefnemers. In september staan er twee grote acties op het programma. Op 15 en 16 september een Tennismarathon. Op 29 september de Hart van Brabantloop.

In de loop van de middag ontvang ik een e-mail van mijn manager. Hij vraagt of ik in plaats van deeltijdwerk nagedacht heb over ouderschapsverlof. Dit is ook een mogelijkheid om minder uren te werken. Ik kijk naar de voorwaarden van ouderschapsverlof. Loes is bijna 9. Om in aanmerking te komen moet het kind jonger zijn dan 8. Er zit niets anders op dan te kiezen voor deeltijdwerk om ruimte te creƫren.

Ook ’s middags drink ik koffie met Yvonne. Deze keer geen gesprek over de kinderen. We hebben het over rouw. De keerzijde van liefde. Meer liefde tijdens leven betekent meer rouw na de dood. Wat is rouw? Een moeilijk te omschrijven gevoel. Net zoals liefde. Ik vergelijk de rouw net na het overlijden van een dierbare met verliefdheid. Dan ben je verdoofd. Ontkoppeld van de werkelijkheid. Yvonne vult aan dat je dat gevoel ook ervaart bij geboorte. Dan zit je op een roze wolk. 

Het is tegen etenstijd als de bel gaat. Het is Carolie. Zij is een van de drijvende krachten achter de organisatie van een tennismarathon voor KanjerGuusje. Ze komt ons even bijpraten over de laatste stand van zaken. Ik gaf het al eerder aan. We organiseren niet veel zelf, maar we zijn er toch wel tijd aan kwijt. Dat hebben we er graag voor over.

’s Avonds rijdt de papataxi. Loes brengen naar en halen van scouting. Hans en Anton wegbrengen voor een overnachting bij scouting. Janneke afhalen van het station. Haar introductieweek zit erop. Onze oudste dochter oogt total loss. Ze ziet eruit alsof ze weinig zin heeft om te praten. Ik stel enkele vragen. Deze vallen verkeerd. Daarom informeer ik naar de prijs van het bier. Ze vraagt of ik dat echt wil weten. Ik glimlach. Ik probeer alleen maar een ‘goede’ vraag te stellen. 

Laat op de avond komen Margreet en Hans op bezoek. We hebben ze leren kennen via Twitter. Margreet helpt mij bij het voeren van de financiƫle administratie van Uitgeverij Pollux. Hans vraagt hoe onze vakantie was. Om een indruk te geven van ons leven in Spanje toon ik filmbeelden van vijf jaar terug. Onze vakantie in Salou. Een onbezorgd gezin. Samen genieten van zon, zee en zwembad. Het is moeilijk maar ook mooi om Guusje te zien springen en dansen. Beelden van onschatbare waarde. Een advies aan alle ouders: maak filmpjes van je kind. Het beeld van Guusje komt nooit meer terug. Maar ook de beelden van onze andere kinderen veranderen. Lisa dansend in de Minidisco. Ze kijkt er naar.
Ik vraag: ‘Zou je nu nog meedoen?’
Ze antwoordt: ‘Wat denk je? Denk het niet.’