Zaterdag 30 juni 2012

De verbondenheid met scouting is groot. Yvonne en ik kennen elkaar van deze vereniging. Ook Yvonne ging, net als ik, meer dan 25 keer mee op zomerkamp. Onze kinderen zijn allemaal lid van scoutingvereniging Martin Luther King in Kaatsheuvel. Bij de uitvaart legde bestuurslid Annelijn symbolisch een groepsdas op Guusjes mand. Samen met deze groepsdas, roze pet, toverstok van Harry Potter, droomdekentje en lievelingsknuffels is Guusje weggevlogen.

Om 7 uur staan we bij het clubgebouw. Yvonne en ik zwaaien Lisa uit. Zij gaat samen met de Explorers naar Luxemburg. Enkele uren later vertrekken ook Hans en Anton. Samen met de Scouts richting Rotterdam. Aan het einde van de ochtend nemen we afscheid van Janneke. Zij is leidster bij de Bevers. Daarna terug naar huis. Samen met Loes. Ze wil graag een keer buiten de deur lunchen. Even later zitten we vlakbij ons huis op een terras. Bij lunchroom Het Bruisend Hart.

Er is post gekomen. Het schoolrapport van Lisa. Dit heeft ze niet opgehaald in verband met zeilkamp in Friesland de afgelopen week. Haar mentor Jan heeft er een opmerking ingeschreven:

Kom lekker tot rust in de vakantie en volgend jaar er fris tegenaan!

Jan is een docent die zijn vak verstaat. Hij was aanwezig bij Guusjes uitvaart. Sprak na de plechtigheid met leerlingen. De eerste keer terug op school maakte hij Guusjes dood bespreekbaar in de klas. Ik weet dat er docenten zijn die het zelf moeilijk vinden om de dood te bespreken. Ik kan me voorstellen dat een leraar het moeilijk vindt om geconfronteerd te worden met zijn eigen emoties. Onzekerheid kan de boventoon voeren. De angst om de controle te verliezen. Mentor Jan had kunnen kiezen voor het niet benoemen van Guusjes dood. Dit zou voor Lisa betekenen dat hij het overlijden van haar zus ontkende. Als Jan het onderwerp niet had aangeraakt, wie zou er dan wel over spreken. Waarschijnlijk niemand binnen de school. Als verdriet niet wordt gedeeld, wordt het zwaarder om te dragen.


Aan het einde van de middag begint ook voor Loes het zomerkamp. Jarenlang ging ik als leider mee. Nu maak ik de opening van het kamp mee als toeschouwer. Bij het afscheid krijgt Yvonne een zoen van de roze ridder, zoals Loes zichzelf noemt. Daarna kijk ik nog één keer in de tent met meiden. Op een krukje staan foto’s van Guusje. Daarna loop ik met Yvonne het kampterrein af. Er zijn tranen. We hebben het gevoel alsof we iemand vergeten zijn weg te brengen naar zomerkamp.



Geen kinderen. Alleen een hond. Het is onwerkelijk stil in huis. We blijven niet lang. We hebben een feestje in Utrecht.