Woensdag 6 juni 2012

Ik word wakker. Denk eerst aan Guusje. Ze is dood. Zo gaat dat elke ochtend. Daarna aan de vergadering van gisteravond. Eindelijk bekend kunnen maken dat Stichting KanjerGuusje drie jaar lang drie projecten van de VOKK sponsort. Totaal goed voor 27000 euro. Geld dat vooral is binnengehaald door de verkoop van het boek KanjerGuusje. Al vrij snel denk ik ook aan de presentatie die ik om 10 uur bij een klant ga geven. Een uurtje rijden. Snel mijn bed uit. Dan kan ik nog even mijn mail wegewerken voordat ik in de auto stap.

Om 9 uur ben ik gereed voor vertrek. Ik pak mijn autosleutels. Ik heb twee telefoons. De privételefoon rinkelt. Een onbekend nummer. Wel of niet opnemen? Nee, want ik moet weg. Ja, want misschien is het toch maar een kort vraagje. In een flits neem ik een beslissing: opnemen. Aan de andere kant van de lijn een rustige mannenstem. Een uitnodiging voor het radioprogramma ‘Dit is de Dag’. Vanmiddag om 2 uur in Hilversum.

Even later zit ik in de auto. Te wachten op de redacteur. Hij zou terugbellen. Een half uur lang hoor ik niets. Eindelijk gaat de telefoon. We praten verder. Als ik vlakbij de klant ben, moet ik het gesprek afbreken. Ik voel een spagaathouding: ik wil graag verder praten, maar de klant gaat voor.

Het is na half 1 als ik weer in mijn auto stap. Weer de redacteur van ‘Dit is de Dag’. Ik krijg trek. Onderweg koop ik snel een gevulde koek. Ze heten niet voor niets zo.

Vijf minuten voor de uitzending loop ik de studio binnen. Ik heb geen idee wie de andere gasten zijn. Ik herken meteen Herman Pleij, de historicus. Druk in gesprek met presentator Tijs van den Brink. Die overigens langer is dan ik dacht. Presentatrice Elsbeth Gruteke herkent meteen de KanjerKetting. Deze heb ik meegenomen en leg ik voor me op tafel. Symbool van Guusjes zeven maanden met kanker. De andere gasten zijn presentatrice Lauren Verster en filosoof Jan Vorstenbosch.


Ook al spreek ik voor honderd mensen in een zaal. Geen zenuwen. Nu voel ik spanning. De eerste keer op de radio. Tijs wenst ons vooraf een prettig gesprek. Eerst worden Herman en Lauren geïnterviewd, waarbij ook de gasten vragen mogen stellen. Hierdoor ontstaat een ontspannen sfeer. Na een half uur is het mijn beurt. Elsbeth neemt de ‘lead’. Ik vind haar een prettige interviewster. Een intelligente moeder. Ik heb wel het idee dat ik snel moet praten. Veel zeggen in korte tijd.


De meeste vragen hoor ik vaker. Bijvoorbeeld of het niet fijner zou zijn om gewoon te werken of met onze andere kinderen bezig te zijn. Dus minder aan Guusje denken. Deze vraag roept het beeld op dat meer mensen hebben van rouwenden. Misschien omdat ze verwachten zelf zo te reageren, als hun kind zou overlijden. Een beeld van terugtrekken tussen vier muren. Niet meer buiten komen. De gordijnen dicht. Afsluiten voor de buitenwereld. Op de bank gaan zitten en oneindig huilen.

Vriendin Emmy vertelde een tijd terug over de dagen na het overlijden van haar vader. Ze zat achterin de tuin van haar huis. Te praten met vrienden. Dit had ze vooraf nooit gedacht. Ze lag niet in haar bed onder dekens. Er was geen sprake van eindeloos huilen.

Ik leef zeven maanden zonder Guusje. Vanmorgen gaf ik een presentatie voor een klant van Oracle. Gewoon werk. Dat vergt concentratie. Zeker omdat de voertaal Engels was. Weinig tijd om aan Guusje te denken. Ik ben veel bezig met mijn kinderen. Met hun school, vrije tijd en werk. Af en toe samen denken aan Guusje. Stilstaan om verder te kunnen gaan.

We rouwen. Niet teruggetrokken in huis. Geen gordijnen dicht. Geen tranen zonder einde. We werken. We gaan naar school. We gaan op vakantie. En Guusje gaat met ons mee. We denken vaak aan haar. Als dochter en als zus. We houden van haar. We missen haar. We hebben verdriet. We leven door.

Na het avondeten zit ik met Yvonne op de bank. Ik ben doodmoe. Ik moet nog veel voorbereiden voor morgen. Toch sluit ik mijn ogen. Anderhalf uur later maakt Yvonne me wakker met koffie. Tijd om aan het werk te gaan. 


Aan het einde van de avond denk ik nog even aan de renners die vandaag al Alpe d'Huez opfietsten voor KWF Kankerbestrijding. Ook denk ik aan de mensen die nu al slapen. Morgen naar de top gaan rijden. Ze doen het uit liefde. Voor anderen. Een aantal renners ook speciaal voor Guusje. Die verbondenheid. Zo mooi.