Tot ik de wereld
binnenkwam van kinderen met kanker. Dat leek in eerste instantie een parallelle
werkelijkheid, zoals je die tegenkomt in de verhalen van Harry Potter of
Raveleijn. Dit is niet echt. Dit is een droom. Zo leek het. In het begin. Tot
ik langzaamaan begon te beseffen dat die wereld mijn nieuwe realiteit was.
Leven tussen hoop en angst. Elke minuut van de dag.
De hoop verdween
eind oktober. Toen Guusje overleed. Daarna weer een andere nieuwe wereld. Leven
zonder Guusje. Een realiteit die moeilijk went. Ze is er niet meer. Ze komt
nooit meer terug. Zo onvoorstelbaar. De onomkeerbaarheid van het sterven. Al
mijmerend parkeer ik mijn auto. Verplaats mijn gedachten naar het werk.
Op tijd thuis voor
het avondeten. Fijn dat ik erbij ben. Het is gezellig aan tafel. Vaak is school
het onderwerp van gesprek. Na het overlijden van Guusje heb ik aangegeven dat
onze kinderen alle ruimte krijgen. Welzijn boven prestaties. Voor Lisa is het
duidelijk. Ze gaat doubleren. Hans staat er goed voor. Deze week zijn laatste
lessen Frans en Duits. Eindelijk bevrijd van de talen. Onze kinderen kiezen
allemaal exact. Net als hun ouders. Yvonne studeerde chemische technologie en
ik econometrie. Het meest in spanning zit Janneke. Het is bijna verboden om te
spreken over donderdagmiddag. Natuurlijk hoop ik dat ze slaagt. Als het niet
lukt, dan vind ik het niet erg. Ze heeft haar best gedaan. Trots ben ik
sowieso. Op al onze kinderen.