Donderdag 26 april 2012

Een sms’je vroeg in de ochtend. Onze buren zijn ouders geworden. Voor de eerste keer. Ze hebben een dochter Merel. Dolgelukkig zijn ze. Ik schrijf meteen een bericht terug. Blij voor de buren. Toch word ik emotioneel.

Ik werk vandaag thuis. Ik ben moe. Moet moeite doen om scherp te blijven in telefoongesprekken. Aan het einde van de middag hebben Yvonne en ik een gesprek bij de huisarts. Een evaluatiemoment. Hoe staan we ervoor? Vooral het ontslag van Yvonne is hard aangekomen. Ze volgde het tempo van haar werkgever. Vier maanden na het overlijden van onze dochter werkte ze weer op volle kracht. Het onbegrip is groot. Gisteren ontving Yvonne een kaartje van een collega. Die gaf aan zich te schamen voor haar eigen werkgever. Dat zou de directeur moeten doen. Zich schamen voor zijn gedrag. Toch is Yvonne niet de enige die dit overkomt. Er zijn meer ouders die eerst hun kind verliezen en daarna ook nog hun baan.

Avondeten alleen met Hans en Loes. Alle andere kinderen zijn weg. Janneke en Lisa genieten van het zogenaamde LSD-feest. LSD staat hier voor Laatste School Dag. Anton blijft eten bij een vriend. Het is ongewoon rustig aan tafel met slechts twee kinderen. De pan blijft half vol. Yvonne is het niet gewend: koken voor een klein gezin.

Kraamvisite bij de buren. Prachtig om te zien. Twee gelukkige kersverse ouders en mooi klein nieuw leven. Yvonne blijft voor beschuit met muisjes. Ik vertrek snel. Ik heb een lange rit voor de boeg. Eerst langs Jan-Willem, voorzitter van Stichting KanjerGuusje. Hij is bezig met het regelen van materialen en een nieuwe kar voor het Emma Kinderatelier. Daarna rijd ik door naar Almere. Twee dames hebben een bedrijf. Ze noemen zich Pien & Kiki. Ze gaan zelfgemaakte herinneringsharten en –sterren verkopen voor Stichting KanjerGuusje tijdens de Libelle Zomerweek. Ik breng 2.500 folders. Hoop dat het voldoende is. Vorig jaar trok de week 80.000 bezoekers. De twee dames ontvangen me hartelijk. Ik blijf te lang praten. Gezelligheid kent geen tijd.

Terug thuis lees ik het blogbericht van vorig jaar. Een andere tekst dan in het boek. Pas na Guusjes dood beschreef ik de werkelijke situatie. De arts die zich zorgen maakte. De hartslag die te hoog was. Steeds duidelijker werd het voor mij: ik zou Guusje kunnen verliezen.

Ik sprak die avond voor het eerst uit dat ik respect had voor onze eigen dochter. Ik was onder de indruk van haar kracht. 
Ik wist toen nog niet 
dat je vaak niet weet 
hoe sterk je bent. 
Dat merk je pas
als sterk zijn 
de enige keuze is 
die je nog hebt