Zondag 11 maart 2012

Alleen Loes is thuis. Yvonne brengt haar om 10 uur naar de repetitie van het toneelstuk Jobje. Guusje zou meespelen in deze voorstelling. Nu wordt de uitvoering begin juni aan onze dochter opgedragen.

Even later lopen Yvonne en ik door de bossen. Samen met de hond. Het is druk. Prachtig weer. Vandaag begint de lente. Het is komende week een jaar geleden is dat Yvonne met Guusje naar de huisarts ging. Ons kleine blonde meisje werd dezelfde dag nog opgenomen in het TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Ik zie Guusjes gezicht voor me. Ik gaf haar zomaar een knuffelhond cadeau. Deed ik anders nooit. Ik had zo met haar te doen. Ze was blij. Een knuffel alleen voor haar.

Yvonne en ik waren onervaren. Nooit opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ook onze kinderen niet. We hadden ons leven altijd in eigen hand. Een jaar geleden had ik net een arbeidscontract getekend: docent economie aan het Lorentz Casimir Lyceum in Eindhoven. Daar lag mijn toekomst. Ik zou er jaren blijven werken. Dat was het plan. Ik had er zin in.

Om 12 uur sta ik bij de bushalte vlakbij de Efteling. Juul Habraken stapt de bus uit. Samen met haar vader. Ze komen uit Maasbracht. Juul zal haar lied ‘Stand Up’ gaan zingen bij de uitvoering van Jobje begin juni. Vanmiddag gaat Juul kennismaken en zingen bij de doorloop van het stuk.

Juul is nog nooit bij ons thuis geweest. Ze vindt het bijzonder om Guusjes tafel te zien in onze huiskamer. Hierop staat de urn. We spreken over Guusjes karakter en de spullen die voor haar belangrijk waren, zoals de toverstok van Harry Potter en haar knuffels.

Yvonne en ik vinden het fijn dat Juul bij ons komt lunchen. Ze heeft een prachtig lied voor onze dochter gemaakt. ’s Middags bij de doorloop treedt Juul op aan het einde van de voorstelling. Ineens heb ik het moeilijk. De kinderen dansen op de muziek. Ik zie Guusje meedoen in gedachten.

Na het avondeten een klein rondje bossen. Er is niemand. Alleen met de hond. Hier loop ik dan. Vader van zes kinderen. Een jaar geleden waren ze alle zes nog thuis en dacht ik alleen maar aan de toekomst. Toen wist ik niet dat de meest vreselijke maanden uit mijn leven voor me lagen.

Toch kijk ik terug op een jaar vol warmte. Veel steun via e-mail, Facebook en Twitter. Enkele maanden terug besloot ik om de reacties op het blog uit te schakelen. Ik had last van zogenaamde trollen. Mensen die erop uit zijn om woede, irritatie of verdriet bij anderen uit te lokken. Het leek wel een kippenhok op mijn blog. Jammer dat ik die maatregel moest nemen. Ik deel mijn leven. Met en zonder Guusje. Ik wil lezers graag weer de kans geven om hun reacties te delen. Daarom zet ik de mogelijkheid om te reageren vanaf vandaag weer aan. Reacties worden door mij eerst gelezen. Daarna pas gepubliceerd.