Donderdag 29 maart 2012

Ik werk op kantoor in Utrecht. Voorbereiden van presentaties. Op mijn telefoon komen regelmatig tweets en e-mails voorbij. Dat ben ik gewend. Vaak geen tijd om te lezen. Mijn oog valt op de naam Bea. Toch even kijken. Een e-mail over haar radioblog. Wordpress publiceert een lijst van meest gelezen blogberichten. Het interview van gisteren staat in de top. Veel mensen luisteren de radio-uitzending online.

Ik ben na half 7 thuis. Weer eet ik alleen. Het oude werkritme komt terug. Met steeds de aanwezigheid van Guusje in mijn hoofd. Dat is anders dan vroeger. Onze dochter blijft haar prominente plaats innemen. Af en toe kijk ik foto’s op mijn telefoon. Geniet van mooie momenten die ooit waren. Emoties steken dan wel eens de kop op. Beklemmend gevoel van binnen. Haar vreselijk missen. Pijn die ik vroeger niet kende. Nieuwe emoties. In een wereld zonder Guusje.

Om 8 uur naar restaurant De Lakei. Niet om te eten, zoals een maand geleden. Toen was er benefietdiner. Opbrengst 2750 euro voor Stichting KanjerGuusje. Vanavond vergadering van de stichting. Veel te bespreken. Taken verdelen. Afstemmen ondersteuning van projecten voor kinderen met kanker. Er zijn veel boeken verkocht en overal in Nederland staan mensen spontaan op voor KanjerGuusje. Aan het eind van de avond kijken we tevreden terug. We hebben stappen gezet. Binnenkort meer informatie.

Morgen Droomfeest van Doe Een Wens in de Efteling. De organisatie heet tegenwoordig Make-A-Wish. Alle wenskinderen van 2011 zijn uitgenodigd. Samen met hun ouders, broers en zussen. Ook wij zijn welkom. Ook al is ons wenskind niet meer en ging haar wens nooit in vervulling. Vanavond krijg ik een sms van een andere ouder. Ook geen dochter meer. En geen wens. Hij wijst me erop dat we wel moeten blijven lachen. De erfenis van onze mooie dochters moeten koesteren. Daar sluit ik me bij aan.