Zaterdag 7 januari 2012

Samen met Yvonne naar de winkels. Boodschappen voor het weekend. Even snel lukt niet. In het centrum ontmoeten we mensen en spreken we over het verlies van Guusje. Eigenaar Mario van lunchroom Het Bruisend Hart nodigt ons uit voor koffie. Binnenkort kunnen klanten de ‘Ik lunch voor KanjerGuusje’ bestellen. Volgende week zijn Yvonne en ik op zondagmiddag om 1 uur uitgenodigd voor de eerste lunch voor Stichting KanjerGuusje. De prijs is 10 euro. De helft is voor de stichting.

Yvonne en ik lopen binnen bij Bruna. Yvonne rekent af bij de kassa. Ik bewonder de toren met topboeken. Drie weken geleden startte de verkoop van het boek over Guusje. Nu straalt ze op nummer 1. Via Twitter zie ik dat bij Selexyz het boek een sticker heeft: beste boek van 2011.



Bij de Bruna raken we in gesprek met een dame. Ze verloor tien jaar geleden haar zoon aan leukemie. Ik wil weten hoe zij het verlies van haar zoon ervaart. Helaas moeten we het gesprek afbreken. Om 1 uur worden we in Spakenburg verwacht. We snellen naar huis. Lunch en auto in. Langer dan een uur rijden.

Vanmiddag de Thomas Memorial. Op 28 december 2010 overleed Thomas. Hij had kanker. Thomas was gek op voetbal. Voor zijn dood kreeg hij zijn droomwedstrijd. Vanmiddag wordt Thomas’ droom opnieuw gespeeld. We zijn uitgenodigd als VIP. Net zoals andere families met kanjer- en koesterkinderen.

Voor de wedstrijd ontmoeten we lotgenoten in een sporthal. Bij binnenkomst klinkt Guus Meeuwis. Yvonne wordt overvallen door emoties. Ik voel een druk op mij borst. Ik zie veel vertrouwde gezichten. Deze mensen kende ik een jaar geleden niet. We zijn lotgenoten. Leven allemaal in de wereld van kinderen met kanker, ook al is zoon of dochter overleden. Voor ons gezin ging de poort naar die wereld open op 31 maart. Daarna ging de deur achter ons dicht. Onze wens is teruggaan door die poort, maar dat gaat niet. Nooit meer. De poort is achter ons gesloten. Definitief.

De hele middag gesprekken met lotgenoten. We hebben een band. Geen begrip maar echt begrijpen. We zijn allemaal terug moeten keren naar de essentie van het leven. Als je hoort dat je kind een kanjer is, ga je anders in het leven staan. Guusje’s ziekte en haar dood hebben mij veranderd. Hoe? Dat weet ik nog niet. Wel dat de verandering radicaal is.
Ik merk het aan kleine dingen. Vroeger kocht ik elke maand een staatslot. Hopend op een grote geldprijs. Sinds 31 maart koop ik nooit meer een lot.
Ik ervaar de verandering van binnen ook vanavond. Een vriendin wordt 50. We gaan naar het feest. Iedereen heeft plezier. Ik praat volop maar deel niet in de feestvreugde. Wel aan de buitenkant. Niet van binnen. De glans is eraf. Ik denk zelfs voor altijd.