Vrijdag 13 januari 2012

Vroeg op. Wie laat de hond uit? Weer onduidelijkheid. We hebben toch een bord waar dat op staat. Achter elke dag een naam. De familiemachine draait nog niet geolied.

Voor 9 uur arriveer ik op kantoor. Aan het begin van de middag weer naar huis. Voordeel van flexibel werken. ’s Middags even naar Tilburg voor een boodschap.
Yvonne en Loes gaan mee. Onze dochter duikt de speelgoedwinkel in. Ik was altijd zuinig met cadeautjes. Dat is veranderd. Loes is blij met een pratende cavia. Volgens haar is het trouwens een hond. Ik maak de opmerking dat ze de laatste tijd weinig doet met haar speelgoed. Loes mist haar zus. Ze speelden vaak samen.

Daarna binnenlopen bij Selexyz Gianotten. Er ligt nog één boek van KanjerGuusje. We praten met het personeel. Guusje kwam graag in deze grote boekenwinkel. Als we vertrekken, is het laatste exemplaar weg.

Thuis word ik gebeld. De vraag is of ik een college wil verzorgen voor studenten verpleegkunde. Over mijn ervaringen met onze dochter. Het onderwerp is levenseinde. Een lezing geven, vragen beantwoorden of in gesprek gaan met mensen om ervaringen uit te wisselen. Daar heb ik zin in. Ik hoop dat er meer uitnodigingen komen.

Daarna rekeningen betalen. Onder andere voor de uitvaart. Een bedrag van ruim vijfduizend euro. Iedereen vindt het veel. Stel je voor dat de uitvaart goedkoop was geweest. Dat had toch ook niet goed gevoeld.

Yvonne en ik hebben vaak dat we ons anders voelen dan de buitenwereld. Rond de kerstdagen lag de nadruk op het missen van Guusje. Onze eerste kerst zonder ons kleine blonde meisje. Nu draait de wereld gewoon lekker door. Gaan we aan het werk. We missen Guusje vandaag net zoveel als met kerst. Niet meer en niet minder.

Gisteren is anders van vandaag. Toen vond ik dat het goed ging met concentreren op mijn werk. Vandaag heel vaak in gedachten bij Guusje. Veel momenten dat ik een brok in mijn keel krijg. In de auto heb ik geen zin om naar de radio te luisteren. De CD met muziek van de crematieplechtigheid aan. ‘Mijn leven is van mij’ op vol volume.

Vanavond met een stift naar het bord. Wie laat de hond uit? Komende week geen verwarring. Ik roep onze pubers om goed naar het bord te kijken. Nou maar hopen dat het goed gaat. Ouderwets goed.