Om 11 uur is
Yvonne thuis. Onze huisarts komt op bezoek. De eerste keer na het overlijden
van Guusje. We praten over de situatie. Onze huisarts weet emoties goed te
benoemen. We hebben Guusje moeten laten gaan. Geen keuze. Als ouders machteloos
toekijken. Toch het beste voor Guusje. Ons gezin is een puzzel. Acht stukken.
Eén ervan ontbreekt. Het gevoel van gemis. Onomkeerbaar voor altijd. Hiermee
omgaan. Hoe doe je dat? Ieder mens is anders. Het kost tijd om hierin een weg
te vinden. Veel tijd.
Na de lunch bel ik
met de psycholoog van het Emma Kinderziekenhuis. Ze heeft Yvonne en mij vaak goede
adviezen gegeven. Misschien kan ze nu ook helpen. We zijn met zeven personen
terecht gekomen in een onbekende wereld. Zeven individuen. Zeven verschillende
karakters. Zoekend naar een weg. In een wereld zonder Guusje.
Vandaag hebben
Yvonne en ik ook nog een gesprek op de Theresiaschool, de basisschool van onze
kinderen. De school geeft Anton en Loes de ruimte om over hun gevoelens te
praten. Ik vraag me wel eens af hoe het op de middelbare school van onze kinderen
is. Zou daar ooit wel eens iemand vragen hoe het met onze kinderen gaat?
Binnenkort eens informeren.
Lisa heeft vandaag
geen school. Hans slechts enkele uren. Veel docenten in het middelbaar
onderwijs staken. Janneke maakt van de gelegenheid gebruik om mee te lopen op
de TU Eindhoven. Na het avondeten komt ze stralend thuis. De keuze voor een
vervolgstudie is vandaag gemaakt: Industrial Design.
Als ik terugkijk
op vandaag, dan zie ik op tafel mooie cadeautjes liggen. Gekregen van mensen
die ons een goed hart toedragen. Verder mooie e-mails en tweets. Een voorbeeld:
Beste meneer Van Gorp dankzij uw boek weet ik nu
zeker dat ik op de kinderoncologie afdeling van het ziekenhuis wil gaan werken.