De mailbox van boek@kanjerguusje.nl loopt steeds voller.
Ik lees een aantal berichtjes. Vanavond een parel van een e-mail. Het boek over
Guusje heeft ervoor gezorgd dat een vader is gaan praten over zijn kind dat
veertig jaar geleden stierf aan kanker. Het boek maakt veel los bij veel mensen.
Dat doet me goed.
Er is vraag
naar signeersessies. Er stond al een sessie gepland in Rijen op 14 januari.
Vandaag komen er twee bij. Op 6 januari in Amersfoort en op 21 januari in
Leiden. Het overzicht vind je op dit blog. Boekwinkels die interesse hebben,
kunnen een mailtje sturen naar iksteun@kanjerguusje.nl.
Ik hoop dat er nog enkele bijkomen. Ook voor lezingen ben ik in.
’s Avonds neem ik de stapel kerstkaarten door. Voor
het eerst in jaren hebben we geen kaarten verstuurd. Ik had het idee om dit
jaar een mooie kaart te maken over Guusje’s wensreis. Zag het al helemaal voor
me. Als ik nu denk aan haar wensreis, dan zie ik Guusje opgebaard in de kamer
liggen. Aan de ene zijde Janneke. Aan de andere Lisa. Beiden houden ze een hand
vast van Guusje. Dat is het beeld in mijn hoofd.
Ik vind het
fantastisch als mensen geen kaarten versturen en geld doneren aan goede doelen,
bijvoorbeeld Stichting KanjerGuusje. Toch geven de kaarten die ik vanavond lees
mij een warm gevoel. Menselijke warmte. Vaak zijn de handgeschreven teksten eenvoudig
mooi en daarom juist zo krachtig.
Nog één kaart te schrijven, de laatste
Nog één kaart over, met engeltjes
Die moet dan toch echt voor jullie zijn
Geen idee wat ik er in moet zetten
Of eigenlijk wel
Gewoon hetzelfde als bij iedereen
Gezellige kerstdagen en veel geluk in 2012
Wat dat is wat we jullie wensen
Voorheen waren dit
zinnen die ik voor kennisgeving aannam. Nu raken ze mij. De afzender en de
geadresseerde. Lotgenoten. Woorden met gevoel.