Woensdag 14 december 2011

Ik word wakker. Zo te horen komt de regen met bakken naar beneden. Even mijn telefoon pakken van de vensterbank. Ik kijk op Buienradar. Er hangt een hele grote wolk boven het zuiden van Nederland. Vanmiddag gaan we met alle kinderen naar drukkerij Wilco in Amersfoort. Lijkt me niet handig: kinderen in een nat pak, als ze van school terug naar huis komen. Ik vraag of de papataxi naar school moet rijden. Daar zeggen Janneke, Lisa en Hans geen nee tegen.

Om 9 uur gaan Yvonne en ik naar de Rabobank. We moeten even wachten. Er ligt een Brabants Dagblad op een tafeltje. Spannend. Staan we erin? Jawel hoor. Een groot artikel. Mooi geschreven door Michel Koster. Gelukkig mogen we lang wachten. Kunnen we eerst het hele artikel lezen.

We worden opgehaald door een aardige jonge dame. We overleggen de overlijdensakte van Guusje. Onze dochter heeft twee bankrekeningen. Deze worden opgeheven.

‘En waar moet het geld naar toe?’

‘Naar Stichting KanjerGuusje.’

We raken in de gesprek over de stichting en haar doelstellingen. Zo te horen hebben alle medewerkers van het Rabokantoor met Guusje meegeleefd.

Weer thuis enkele boodschappen doen en even koffie drinken met de overbuurvrouw. Eigenlijk zou ik aan mijn toespraak moeten werken voor morgenmiddag. Dat schiet erbij in. Vanavond tijd genoeg.

Na de lunch vertrekken we naar Amersfoort. Onderweg voel ik spanning. Niet negatief voor een uitslag van een scan, maar uitkijken naar hopelijk iets moois. Onderweg passeren we het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Daar kregen we eind maart dat vreselijke nieuws. Nu rijden we hier. Enkele maanden later. Toen het bericht, als een donderslag, over een tumor bij Guusje en nu een boek over die laatste maanden met Guusje. Bizar.

Om 2 uur arriveren we met alle kinderen bij drukkerij Wilco. We worden vriendelijk ontvangen. Eerst een kopje koffie en daarna een korte rondleiding voor de kinderen door de drukkerij. Onze kinderen zien hoe een boek wordt gemaakt. Ik kan niet wachten tot het laatste stuk. Ineens wijst Janneke naar een band. Daar gaan ze. Ik herken de kaft. Het boek over Guusje. Dan zie ik twee pallets met boeken. Ongelofelijk. Een hele pallet vol met boeken.

Wat gaat er door je heen op zo’n moment? Een dubbel gevoel. We hadden hier niet moeten staan, maar we zijn hier wel. Nu we hier dan toch zijn, kijk ik naar iets onwezenlijks, maar het is wel echt. Het boek waar ik zo lang naar uitgekeken heb. Het is …. prachtig. Veel mooier dan ik had gehoopt. Dit is een echt boek. Een eerbetoon aan onze moedige dochter. Onze KanjerGuusje.

Ik kijk naar Yvonne. Waarschijnlijk hetzelfde dubbele gevoel als ik. Ik kijk ook naar onze kinderen. Zo te zien vinden ze het geweldig: een echt boek over hun zusje. Een zus die ze ongelofelijk missen. Dit heeft Guusje verdiend. Dubbel en dwars.

Onderweg naar huis eten we bij McDonalds. Thuis is het druk. Veel e-mails, veel berichten op Facebook en tweets. Warme woorden van steun. Fijn om te ontvangen op deze bijzondere dag. Ook een bijzonder berichtje over Bruna.nl. Mijn boek heeft het predikaat ‘bestseller gekregen’.

’s Avonds ontvang ik Maarten Liebregts. Hij schrijft voor de Duinkoerier, een huis-aan-huis blad. Daarna telefoongesprekken voeren. Weer e-mails beantwoorden en een blog schrijven. Gaan slapen? Dat kan nog even niet. Ik moet morgenmiddag spreken bij de boekpresentatie. Die toespraak toch. Dat wordt nachtwerk.