Dinsdag 6 december 2011

Gisteravond hadden we pakjesavond. Grappig om de reactie te zien van een achtjarig meisje dat een pakketje batterijen krijgt. Het overkwam Loes. Het was haar eerste cadeau. Het grote cadeau bewaarden we tot het laatst: een microfoon op standaard. Ze was dolblij.

Ik ben deze ochtend iets minder blij. Ik lig nog in bed en geniet al van de zelfverzonnen liedjes van Loes. Ze klinken extra versterkt tot in onze slaapkamer. Loes vindt zelf dat ze geweldig goed kan zingen. Niet iedereen in huize Van Gorp deelt haar mening. Misschien moet ik binnenkort toch die batterijen gaan verstoppen.

Ik begin de dag met een boswandeling. Vandaag geen film van 30 oktober in mijn hoofd. Ik denk vooral aan de boekpresentaties die volgende week gaan plaatsvinden. Daarna de verkoop. Als ik mijn twittervrienden mag geloven dan wordt het een groot succes. Ik vind elk verkocht exemplaar al mooi. Zie het als steun voor onze dochter die haar ziekte zo moedig heeft gedragen.

In de loop van de ochtend ontvang ik de finale versie van het binnenwerk van het boek. Na controle heb ik geen opmerkingen meer. Alleen maar complimenten voor de vormgevers. Het resultaat is mooi op het scherm. Nu verlangend uitkijken naar tekst en beeld op papier.

In de ochtend brengen Yvonne en ik een bezoek aan Wil en Jan. Zonder Wil was deze blog er nooit geweest. Ik startte begin april een blog om verlost te zijn van alle telefoontjes, sms’jes en e-mails. Het waren er zoveel. Ik kon ze onmogelijk allemaal beantwoorden. Er was gewoon geen tijd voor. Ik wilde zoveel mogelijk tijd besteden aan Guusje. Wil’s blog was mijn inspiratie. De rest is bekend.

Vandaag koffie drinken met Wil en Jan. Niet om over het blog te praten. Wel over het verlies van Guusje en natuurlijk over Jan’s ziekte. Samen met Wil maakt hij ongelofelijke ‘avonturen’ mee. Lees bijvoorbeeld het volgende blogbericht.

Als we thuiskomen staat er een zak bij de voordeur. Mooie cadeautjes waaronder een mooi hangertje voor Yvonne: een hartje met het gezicht van Guusje. Een cadeautje om van te smelten. Alleen, en nu komt het, weten we niet wie de gulle gever is. We ontvangen vaak van anonieme gevers en wij zijn net als ieder mens best wel nieuwsgierig. Soms is het ook fijn om mensen te bedanken.

Ik heb al vaker gesteld dat het boek over Guusje niet eerder gepubliceerde informatie bevat. Soms vragen mensen naar voorbeelden. Dan noem ik mijn ontslag. Op eigen initiatief overigens. ’s Middags ga ik naar Eindhoven. Op 1 augustus startte ik als docent economie aan het Lorentz Casimir Lyceum. Vandaag neem ik afscheid. Ik vond werken in het onderwijs niet goed te combineren met de zorg voor een ernstig zieke dochter. De school wilde mij ruimte geven, maar ik kon daar niet mee omgaan. Per 1 januari een andere baan. Ik laat het hier even bij. Details over mijn beslissing heb ik beschreven in het boek dat volgende week verschijnt.

De avond verloopt rustig. Ik maak mijn mailbox leeg. Het is gelukt. Dat denk ik. Als ik even later kijk, dan neemt het aantal weer toe. Ik vind het mooi genoeg geweest. Eerst maar eens een blogberichtje schrijven. Morgen weer een dag.