Dinsdag 13 december 2011

Een gure ochtend. Ik buig me over de toespraak die ik donderdagmiddag ga houden tijdens de boekpresentatie in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Soms vliegen de woorden op papier. Vandaag niet. Schrijven gaat stroef.

In de middag ga ik met Yvonne enkele boodschappen doen. We doen er lang over. We komen veel mensen tegen met wie we een gesprek voeren. Ik vind het prettig, als mensen me aanspreken. Guusje leeft voor mij, door over haar te spreken.

Het gemis wordt sterker. Weten dat ze er echt niet meer is. Dat ik haar nooit meer kan aanraken en horen. Ik mis haar op schoot na het eten. Ik mis haar lachje. Niemand kon zo vrolijk lachen op haar manier.
Op haar gedenktafel staat een digitaal fotolijstje. Haar cadeau van sinterklaas op pakjesavond. Meer dan driehonderd foto’s rollen over het scherm. Van peuter tot enkele dagen voor haar dood. Als ik voorbij loop, sta ik stil. Ik kan blijven kijken. Guusje lacht vaak. Ze heeft plezier in het leven. Een onbekommerd klein blond meisje. Te jong om te sterven.

Thuis drinken we koffie. Ik zie een artikel op internet. Ons interview met het Brabants Dagblad komt morgen in de krant. Ik heb vandaag contact gehad met verslaggever Michel Koster. Ik wist niet dat op internet een aankondiging zou verschijnen.

Het begint al een beetje donker te worden. Toch ga ik nog snel met de hond naar de bossen. Even heerlijk uitwaaien. Ik ben niet de enige. Meer mensen zijn het binnenzitten beu. Heerlijk een frisse neus. Ik denk na hoe mijn leven gaat veranderen door het overlijden van Guusje. Ik overzie het niet. Mijn emoties nemen een loopje met me. Zo ervaar ik het. We proberen om zoveel mogelijk goede dingen te doen. Een positieve wending te geven aan ons leven zonder Guusje. Morgen gaan we naar drukkerij Wilco in Amersfoort. Samen met onze kinderen gaan we zien hoe de eerste exemplaren van het boek over Guusje van de pers komen. Een emotioneel moment voor ons gezin. Ik kijk er naar uit.

Oorspronkelijk zou Uitgeverij DoDo het boek alleen via internet gaan verkopen. De post bezorgt het dan thuis. Een tijdje terug sprak ik eigenaar Frank van Bruna Kaatsheuvel. Hij zei Stichting KanjerGuusje graag te willen steunen door het boek in zijn winkel te gaan verkopen. Van het een is het ander gekomen. Gisteren hoorde ik dat alle Bruna’s het boek kunnen gaan verkopen. Als het goed is, in de loop van de week ook via hun internetsite. Ik ben trots op de mensen die dit mogelijk maken. Allemaal mensen die Stichting KanjerGuusje een warm hart toedragen.

Vanmiddag komen er naast alle Bruna’s van Nederland nog twee boekwinkels bij. De Readshop in Zutphen en Selexyz Gianotten in Tilburg. In de laatste winkel was Guusje in oktober. Zaterdag 8 oktober om zich te laten fotograferen als SuperDolfje. Woensdag 12 oktober voor een signeersessie van haar favoriete schrijver Paul van Loon. Het is vreemd om naar de foto’s van die dagen te kijken. Achteraf wetend dat ze in dezelfde maand overlijdt.

Na het avondeten gaan Yvonne en ik naar de middelbare school van onze oudste kinderen in Waalwijk. We hebben drie gesprekken van elk tien minuten. Een vriend van mij twittert dat ik tien minuten nooit ga halen. Dat klopt. Al pratend worden het vanzelf twintig minuten gesprekken. We zijn geen standaard geval.

Yvonne en ik willen weten hoe het met onze kinderen gaat. We vinden het belangrijk dat onze kinderen ruimte hebben voor verdriet. Schoolprestaties zijn minder belangrijk. Toch zou het jammer zijn, als onze kinderen het schooljaar niet halen. Daar kleven nadelen aan. Doubleren betekent volgend jaar andere klasgenoten. Doubleren maakt het gemis niet minder. Het verdriet blijft. Ik heb veel e-mails ontvangen van mensen die schrijven dat ze rond hun 15e hun broer of zus verloren. Ze schreven allemaal dat dit verlies een enorme impact had op hun leven.

We voeren goede gesprekken met mentoren. We hebben drie verschillende kinderen. Drie verschillende karakters. Drie verschillende gesprekken. We hopen dat school ze de ruimte geeft voor hun verdriet. We hopen ook dat school onze kinderen kan stimuleren om door te gaan.

’s Avonds zit ik op de bank met mijn laptop. Ik beantwoord mailtjes. Via Twitter en e-mail ontvang ik berichten dat het een kippenhok is op het blog van KanjerGuusje. Yvonne en ik kijken er naar. We besluiten om de reacties op het blog uit te zetten. Veel mensen reageren anoniem en gaan met elkaar in discussie. Daaraan hebben Yvonne en ik geen behoefte. Dit blog gaat over Guusje. Haar ziekte, haar overlijden en ons gemis.