Zaterdag 12 november 2011

Al vroeg zit ik bij de kapper. Al meer dan twintig jaar dezelfde kapster. Ze heeft humor. We lachen altijd veel. Meestal duurt een knipbeurt een half uur. Vandaag aanmerkelijk langer. Niet alleen maar lachen. Er zijn ook tranen.

Bij het wegrijden van de parkeerplaats rijd ik achteruit tegen een andere auto aan. Dat kan er ook nog wel bij. Lang geleden dat het met overkwam.

Thuisgekomen begint de jacht op een sidetable. Ik noem het ons altaar. Een monument voor Guusje. Nu gebruiken we de kaptafel die Loes kreeg voor haar verjaardag. Onverwacht slagen we bij IKEA. Dat had ik niet verwacht. Morgen in elkaar zetten. Daar is vandaag geen tijd meer voor.

Ik ben enorm veranderd door de ziekte en dood van Guusje. Een gedenkplekje in huis voor een overledene. Als ik vroeger zo’n plaats in huis zag bij mensen, dan vond ik dat overdreven. Het leven gaat door. Niet blijven hangen in het verleden. Kop op naar de toekomst.
Zondagavond 30 oktober kwamen we thuis met Guusje’s lichaam. Ik zat samen met Yvonne bij Guusje in de kamer. Ik zei dat ik ook een tafeltje in huis wil ter nagedachtenis. Ons kleine blonde meisje loopt niet fysiek rond. Ik wil haar zien en bij me hebben. Voor altijd.

Vandaag de intocht van sinterklaas op TV. Het zijn te verwachten pijnlijke momenten. Ik dacht me er op voor te kunnen bereiden. Niet dus. We lachen wel, maar missen ons kleine blonde meisje. Guusje vond sinterklaas een fantastisch feest. Ik herinner me dat ze hoopte dat Doe Een Wens niet zou plaatsvinden in de sinterklaasperiode.
Tranen komen vaak op onverwachte momenten. In de ochtend haalt Yvonne met onze dochter Lisa sinterklaasspullen van zolder. Er is een groen pietenpakje. Werd altijd gedragen door Guusje. Er wordt flink gehuild.

’s Avonds gaan we pannenkoeken eten. Yvonne’s moeder is jarig. Tijdens het eten word ik chagrijnig. Ook al een emotie die hoort bij rouwen? Ik mis Guusje enorm. De hele dag denk ik aan haar. Kan niet bevatten dat ze er niet meer is.