Maandag 7 november 2011

Midden in de nacht. Ik kan niet slapen. De afgelopen week is KanjerGuusje het gesprek op internet geworden. Ik had me afgesloten van de buitenwereld. Kreeg er weinig van mee. Leefde bij Guusje in de woonkamer.

Pageviews: meer dan 3 miljoen
Reacties: meer dan 5 duizend
Volgers op twitter: meer dan 4 duizend

Enorme aantallen. Hoe is het mogelijk? Ik heb er geen verklaring voor. Die mogen anderen geven.

In mijn mailbox ideeën om KanjerGuusje nog meer onder de aandacht te brengen. Ik moet het laten bezinken. Zou het wel prettig vinden om Guusje op positieve wijze onder de aandacht te brengen.

De wekker loopt af. Yvonne vraagt of ik haar nog even goed vast wil houden. Dan snel eruit. Aankleden. Op mijn bureau is het een puinhoop. Een stapel post. Moet ik nog doornemen. Bovenop een bekeuring. Een paar kilometer te hard gereden richting Amsterdam.
Naast het bureau een boodschappentas met medicijnen. Die moeten terug naar de apotheek.
Een weekendtas met kleding en een boek van Paul van Loon. Heb ik de avond voor het overlijden uit voorgelezen.
Ik krijg een naar gevoel in mijn buik. Geen heimwee maar verlies.

Alle kinderen zijn naar school. Yvonne ontsteekt de kaars bij Guusje’s foto. Haar dood komt niet binnen. Guusje zit gewoon op school. We kunnen telefoon krijgen dat het niet gaat. Dan snel ik naar school om haar op te halen.

Vandaag veel telefoongesprekken. Onder andere met de Vereniging ‘Ouders, Kinderen en Kanker’. Afgekort VOKK. Afgelopen zaterdag is er in het crematorium gecollecteerd voor de KanjerKetting. Ik spreek af dat we het geld woensdagmiddag komen brengen.

’s Middag komt de huisarts op bezoek. Zeven zware maanden met kanker zijn overgegaan in levenslang met de dood. De afgelopen maanden werden gekenmerkt door onzekerheid en angst. Gingen we richting AMC dan wisten we vaak niet wat ons te wachten stond. Vroegen we ons steeds af of Guusje het lichamelijk en geestelijk nog wel trok. Elk woord over de toekomst gaf een flits door mijn hoofd: als Guusje er dan nog maar is.
Zorgen voor Guusje is voorbij. Betekent niet dat ik me nergens meer druk over maak. Ik heb nog vijf andere kinderen. Zij hebben veel meegemaakt. Het overlijden van Guusje op F8 Noord. Het vlamvatten van de mand in het crematorium.
Ik heb nu behoefte aan ruimte. Vooral in mijn hoofd.

Na de huisarts snel ik naar school. Samen met Yvonne. Met juf Bianca heb ik afgesproken vanmiddag naar school te komen. Vragen beantwoorden van klasgenootjes. Ze mogen alles vragen. Geen vraag is vreemd. Een greep uit de vragen van leerlingen:
-       Was het moeilijk om te spreken tijdens de plechtigheid?
-       Gingen Guusje’s knuffels mee de oven in?
-       Wat gebeurde er toen jullie weer alleen waren met de mand?
-       Wat doen jullie met de as?
-       Wat waren de laatste woorden van Guusje?
-       Wat deden jullie na de crematie?
Het beantwoorden van vragen is prettig. De klasgenootjes blijven vragen stellen. Tot de zoemer er een eind aan maakt.

Het is avond. Ik schrijf. Waar is Guusje? Boven in bed. Bij onze andere kinderen. Dit is het gevoel. Al de hele dag. Het gevoel dat ze er nog is. We weten echter beter. Ze is niet meer. Nooit meer.