Maandag 14 november 2011

Sinterklaas is in het land. Onze kinderen zetten fanatiek hun schoen. Onze hond Balou is een echte labrador. Altijd trek. Hij heeft het snoepgoed opgegeten. Volgende keer moet Sinterklaas na het vullen de schoenen wat hoger wegzetten.

Yvonne en ik brengen onze twee jongste kinderen naar school. We melden dat ze overblijven. Op het schoolplein kijk ik rond. De wereld draait door. Het gewone ritme. Ik voel me uit balans. Alsof ik in een film terecht ben gekomen. Dat is natuurlijk niet zo. Dit is de realiteit. Ik ben de vader van het overleden meisje.

Thuis kom ik moeilijk op gang. Er komt geen water uit de kraan. Ik ga op onderzoek uit. Ook verderop in de straat geen water. Dus geen probleem bij ons alleen. Bellen met Brabant Water. Er zijn werkzaamheden gaande. Daar zouden we van op de hoogte moeten zijn. Er ontgaat ons wel meer de laatste tijd. Hoe zou dat nu toch komen?

Rond half 11 gaat de telefoon. Loes is ziek. Dat is een probleem. Yvonne en ik hebben een afspraak met een uitgever. Ik haal onze jongste dochter op van school. Yvonne probeert oppas te regelen. Dit lukt. Om 11 uur vertrekken we naar onze afspraak.

Yvonne en ik worden ontvangen door een uitgever die ons meeneemt naar een professionele drukkerij. Ik wil graag mijn blog in boekvorm op de markt brengen. Geld ophalen om de zorg te ondersteunen voor kinderen met kanker en hun naasten. Ik kom er langzaamaan achter dat het verhaal van Guusje indruk maakt. Veel positieve brieven, e-mails, tweets en reacties op mijn blog. Alsof ik na Guusje’s dood in weer een andere wereld terecht kom.

Drie weken geleden reed ik met Guusje naar het AMC voor lokale pijntherapie. Fantaseerden we over toverstokken kopen. Haar wensreis naar Amerika. Nu is ze al meer dan twee weken dood. Een onvoorstelbare klap. Onherstelbaar. Onomkeerbaar. Vandaag loop ik samen met Yvonne en een goede vriend door een drukkerij. Praten we over een boek. De tekst van het blog is de basis.

Om 19 uur zijn we thuis. Nog voor het avondeten haal ik mijn laptop naar beneden. Een kort interview met Guusje verschijnt in Libelle nummer 49. Deze verschijnt begin december. Door een telefoontje van een journalist weten we dat er in mijn mailbox een proefdruk zit. Ik open de bijlage. Een paginagrote foto van Guusje. Ik begin spontaan te huilen. Zo graag wil ik haar nu laten zien dat ze er fantastisch opstaat. Ik kan het wel delen met Yvonne en met onze kinderen, maar dat is toch anders dan met ons kleine blonde meisje.

Na het avondeten val ik op de bank in slaap. Er is veel gebeurd vandaag. Het uitgeven van het boek wordt concreet. “Mijn leven is van mij” gaat een rol spelen. Toch gek. Drie weken geleden kende ik dat lied helemaal niet. Had ik er nog nooit van gehoord. Ik zit in een sneltrein. Gelukkig zijn er mensen die helpen met sturen.