Donderdag 17 november 2011

Weer een hele stille dag. Bijna geen getwitter. Mijn telefoon ligt beneden. Ik wil niet gestoord worden. Ik ben mijn blog aan het lezen en probeer er ondertussen een doorlopend verhaal van te maken. Blijf zoveel mogelijk bij het oorspronkelijke blog.

Het lezen van het blog is een reis door de afgelopen maanden. Herinneringen komen voorbij. De dapperheid van Guusje is zichtbaar. Ze ging voor het leven.

Als ik even beneden ben, dan zie ik de mooie post die we ontvangen. Nog altijd komen er kaarten binnen. Hele bijzondere kaarten. Er is bijvoorbeeld een ster naar Guusje vernoemd. Daarover ontvingen we vandaag post.

Het gemis begint steeds meer binnen te komen. Ik mis op dit moment haar stem enorm. Dat vrolijke lachje van Guusje dat overal bovenuit kon komen. Samen met Anton kon ze heerlijk ruziën en lachen. Ik mis haar.

Terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar de tafel. Er liggen vijf chocoladeletters klaar. Het klopt niet.