Dinsdag 29 november 2011

Bij het opstaan was mijn eerste gedachte: als Guusje maar niet doodgaat. Tegenwoordig flitst als eerste door mijn hoofd: Guusje is dood. Het laat me maar niet los. De hele dag niet. Bij alles wat ik denk en doe: Guusje is overleden.

Ik begrijp het niet. Half oktober nog filmpjes gemaakt. Ze zat op een schommel in het Wandelbos. Twee weken later overleed ze. Ook haar behandelend arts had het niet verwacht. De koffers voor de wensreis staan nog altijd boven op zolder. Guusje is wel op reis gegaan, maar naar een onbekende bestemming. Haar zus Loes zoekt haar elke avond aan de donkere hemel. Guusje is een ster geworden. Ons koesterkind.

Vandaag is het een druk dagje. In de ochtend bellen met mijn jongste zus. Zij is mijn laatste tegenlezer voordat de tekst naar de vormgevers gaat. Af en toe discussie maar over het algemeen zeer goede correcties en tips. Daarna naar RPQ Kaatsheuvel. Zij maken een foto van de KanjerKetting van Guusje. Deze komt op de achterflap van het boek. Net voordat ik met Yvonne vertrek naar het AMC een mailtje van de vormgevers. Ze sturen ons een eerste opzet van het binnenwerk. Het ziet er goed uit.

In Amsterdam lunchen we met een van Guusje’s favoriete verpleegkundigen. Ik ga koffie met broodjes halen. Personeel krijgt korting. Ik ook. Hieruit blijkt dat ik toch net iets te lang heb rondgelopen in het AMC.
Daarna hebben Yvonne en ik een afspraak met de directrice van Stichting Steun Emma Kinderziekenhuis. We willen graag helpen om het ziekenhuis meer een ‘plaats van het leven’ te maken dan een ‘plaats van ziek zijn’. We wisselen ideeën uit en maken afspraken voor een volgende ontmoeting.
Tot slot hebben we deze middag een afspraak in verband met de officiële presentatie van ‘KanjerGuusje het boek’. Deze zal hoogstwaarschijnlijk plaats gaan vinden in het Emma Kinderziekenhuis. Omdat een datum nog niet vast staat, kan ik deze nog niet publiceren.

Het voelt vreemd om zo kort na Guusje’s overlijden rond te lopen in het AMC. Ik heb de hele middag het idee dat Guusje heel dicht bij ons is. Best een fijn gevoel. Yvonne en ik hebben het afgelopen jaar heel veel tijd doorgebracht met ons kleine blonde meisje in het ziekenhuis. Als we op de achtste verdieping komen in verband met de afspraak over de boekpresentatie, krijgen Yvonne en ik een raar gevoel. Ik voel iets van de heftige emoties van toen. Zeker als we totaal onverwacht een arts tegenkomen van de afdeling Kinderoncologie. Hij was degene die tegen Guusje vertelde dat hij niets meer voor haar kon doen. Daarna mocht ik Guusje vertellen dat we zo veel van haar houden dat we bereid waren haar los te laten. Uit de categorie ‘gesprekken die je niet wilt voeren met je kind’ staat deze bovenaan.

Terug in Kaatsheuvel hebben we geluk. Twittervrienden hebben gekookt. Het smaakt heerlijk. Er is helaas weinig tijd voor rust, want al vrij snel staat de eigenaar van Bruna Kaatsheuvel aan de bel. Hij heeft goede ideeën om ook op lokaal niveau het boek over Guusje te presenteren. We gaan samen mooie dingen doen. Pas na half 9 gaan we uit elkaar. Kunnen we ‘even broeden’ op onze initiatieven. Ik heb er een heel goed gevoel bij.

Daarna weer bellen met mijn jongste zus. De laatste bladzijden van het boek bespreken, zodat ik alles kan opsturen naar de vormgevers. Die kunnen morgen aan de slag. Kortom, er zit vaart in de realisatie van het boek.

Grote vraag is: wat wordt de grootte van de eerste druk? Er wordt flink gespeculeerd, maar er is niemand die het weet. Iemand een glazen bol beschikbaar? De uitgever wil rustig starten. Een aantal inschatten blijft lastig. Zeker als ik ‘s ochtends een e-mail ontvang van een dame die het boek wil bestellen voor haar werknemers. Dat kan. Hoeveel werknemers gaat het om? 5 of 10. Nee hoor. Het gaat om bijna 500 (!) exemplaren. Ik word er stil van. Stichting KanjerGuusje ook.