Donderdag 6 oktober 2011

De herfst is begonnen. Er is geen doorkomen aan. Bijna twee uren ben ik met Guusje onderweg. Vijf minuten te laat melden we ons bij de afdeling Radiotherapie. Vervolgens moeten we bijna een half uur wachten. Worden we gestraft voor vijf minuten te laat komen? Dit is immers de enige afdeling in het AMC die zich strak aan de afspraaktijden houden. Het is bijna 10.45 uur. Een vriendelijke verpleegkundige verontschuldigt zich. Er was sprake van een spoedgeval.

Meestal vind het niet erg om te wachten, maar vandaag heb ik afgesproken met Michiel. Geen medische behandeling voor onze dochter. Michiel werkt bij Oracle. In het verleden hebben we prettig samengewerkt. Gezellige praat over privé en werk. Het is Guusje die een eind maakt aan het gesprek. Ze voelt zich niet lekker.

Michiel is een van die mensen waarmee ik vaak interessante gesprekken heb. Hij houdt me wel eens een spiegel voor. Michiel wees mij er ooit op dat ik te weinig de leuke momenten in het leven vier. Zeker nu is dat belangrijk. Enkele weken terug gingen Yvonne en ik met onze kinderen naar het Pannekoeckershuys in Den Hout. Pluk mooie momenten. Dat gaat niet vanzelf. Daar moet je wel wat voor doen.

Op weg naar huis geeft Guusje aan dat ze trek heeft. Daar profiteer ik van. We stoppen bij een Mc Donalds. Daar zitten we dan. Samen aan een tafeltje. Fastfood aan het begin van de middag. Best lekker.

“Waar rijden we?”
“Tussen Den Bosch en Waalwijk?”
“Hoe laat is het?”
“Twee uur. Waarom wil je dat weten?”
“Kan ik nog naar school?”
“Een uurtje moet lukken. Heb je er zin in?”

Uit school loopt Vince mee naar ons huis. Even later zitten ze op de bank. Spelen met de iPad. Heerlijk zo’n jongen die veel eet. Als hij eet, doet Guusje het ook.

Ik ga met mijn laptop in de keuken zitten. Dan ben ik stand-by mocht er iets mis gaan. Guusje komt de gang uit. Ze gaat naast me staan. Ze vertelt dat ze moest overgeven. De eerste keer vandaag.

’s Avonds gaan we naar IKEA. Een cadeau kopen voor Loes. Die is volgende week jarig. Guusje en Anton gaan mee naar Breda. Vanaf het einde van de middag gaat het duidelijk minder goed met ons kleine blonde meisje. Dat is jammer. Ze is misselijk. Yvonne en ik kijken elkaar aan. Niet overgeven. Niet in de winkel. Het gebeurt niet. Een zucht van verlichting.

Het is een dag zoals vele andere dagen. De extra pijnmedicatie blijft nodig. Minder dan twee weken geleden, maar weinig is het ook niet. Pijn is de prominente spelbederver in het leven van ons kleine blonde meisje. Ook vandaag ontvang ik weer lieve berichten van mensen die met Guusje meeleven. Mensen die wensen dat de pijn verdwijnt.