Vrijdag 2 september 2011

Sinds ik werk heb ik nauwelijks tijd voor twitter. Bij het opstaan toch even snel een tweet versturen. Guusje heeft goed geslapen. Dat denk ik. Het is rustig geweest deze nacht. Ik vertrek vroeg. Tegen half 6 ben ik pas weer thuis.

Guusje gaat voor de ochtendpauze van school naar huis. Opgehaald door Lindy. Soms vragen Yvonne en ik ons af of het enkel pijn is. Het kan ook drukte zijn. Guusje kan zich thuis ergeren aan Loes of Lisa. Die twee kunnen erg veel lawaai maken.  Of is Lindy een te fijne oppas? Ze geeft Guusje alle aandacht. Samen doen ze hele leuke dingen. ’s Middags samen naar de markt. Een stroopwafel eten. Boodschappen doen.

Tijdens het avondeten vraag ik aan Guusje hoe het is gegaan. Ik begin met vast te stellen dat de nacht goed was. Ik heb goed geslapen. Ga er vanuit zij ook. Guusje vertelt echter dat ze vaak wakker werd. Last had van pijn.

Na het eten wil ik de hond uit gaan laten in de bossen. Even zitten op de bank is fataal. Blijkbaar zit de man met de hamer ook op de bank. Ik val in een diepe slaap. Ik voel me gesloopt na vier dagen lesgeven. Loes maakt me wakker. Ze wil naar buiten. Samen met Guusje, mama en mij.

Even later lopen we in de Hoofdstraat. Bij bloemenwinkel Ambianze zien we Angelique, onze buurvrouw. Deze vraagt aan Guusje hoe het gaat. Ons kleine blonde meisje geeft zelf aan dat vandaag geen beste dag is. Arme Guusje.

Deze ochtend reed ik naar mijn werk. Ik dacht aan Guusje. Ik realiseerde me dat de pijn in maart is begonnen. Het is nu september. Een half jaar pijn. Je zal het maar hebben. Tien jaar jong.